“gezonde en gebalanceerde voeding” bleek uiteindelijk gisteren “deliveroo van de frituur”. En dat het me smaakte! M’n honger komt rustig terug en vanochtend stond ik op en voelde ik me al een pak minder voos. Het enerverende en vermoeiende hoesten van tijd tot tijd blijft, en de trap nemen of lang blijven staan resulteren nog steeds in kouderillingen en slappe benen, maar toch voel ik dat ik aan de beterhand ben. Blijven rusten blijft de boodschap!

Blij dat er een ommekeer gaande is. Niet dat ik zwaar heb afgezien maar voor mij persoonlijk was dit wel al de zwaarste ‘griep’ die ik al heb gehad (ik heb eigenlijk zelden langer dan 1 dag en nacht last van een (buik)griep) en dus een ervaring rijker zeg maar. Hopelijk blijven de andere ouders van klasgenoten hiervan bespaard!

Sara heeft dan toch telefoon gekregen. Ook zij is positief. Dit was stiekem het scenario waar we op rekenden om de lange quarantaine in te korten. Het hele gezin is positief bevonden en dat wil zeggen dat Mira, Sara en ik enkele dagen na de 2 andere uit quarantaine mogen (de 21e, ipv de 27e zoals origineel gevreesd).

Iedereen voelt zich top hier, enkel ik blijf de grieperig vijg en heb nu af en toe een slijmerige hoestaanval 😒 . Ik val in herhaling, maar ik neem het er graag bij. Ik rust veel, probeer te eten en kijk mee naar de extended lord of the rings films die we met de kids iedere dag een uurtje opzetten (de slag om Helms Deep vanavond!).

De blog zal nu mogelijk (nog?) wat banaler worden nu dat we doorheen de covidmachine zijn geraakt en nu gewoon de quarantaine moeten uitdoen. Als er interessante wendingen plaatsvinden rapporteer ik uiteraard.

Ik ben nu vooral benieuwd of ik me fit genoeg zal voelen om overmorgen les te geven. De labo’s moeten wel lukken, maar (online) hoorcolleges zie ik niet zitten als ik me morgen voel zoals nu. We’ll see.

Terwijl de kids lekker chillen omdat het een pedagogische studiedag is, wachten wij vol spanning op de testresultaten van vele klasgenoten en vriendinnen rondom ons. Gedeelde smart is halve smart zegt men wel eens, maar in dit geval hoeft dat écht niet. Laten we hopen dat de school maximaal kan openblijven en dat er weinig “collateral damage” is.

Voorgaande zin schreef ik net op, toen er plots tegelijkertijd meerdere mails en Signal berichten binnenkwamen. Waarvoor gevreesd wordt bewaarheid: de school gaat toe, al zeker tot 17 maart. Nieuwe testen brachten nog besmettingen aan het licht en dan zijn nog niet de resultaten van vandaag er (denk ik). Het enige voordeeltje is dat de kids nu allemaal “volwaardig” op dezelfde manier les gaan krijgen. Maar tja, da’s ook echt het enige voordeel 😦

Gisterenavond ook nog een fijne silver lining: de huisarts belde om nog eens alle timings met ons te overlopen en alle potentiële scenario’s te bespreken. Alhoewel ze halverwege terloops vermeldde dat ze vorige week nog gezin aan lijn had waar “een kind maar niet ziek wil worden, waardoor die al vele weken in quarantaine zitten” had ze ook fijn nieuws: ja, de negatieven mogen al eens een korte jog gaan doen of voor noodzakelijke spullen naar de winkel gaan. Uiteraard hing ze hier twee belangrijke randvoorwaarden aan:

• Je mag geen symptomen hebben (en bent niet positief getest uiteraard).
• Je houdt je extra streng aan de corona afstands-en hygiëneregels.

Toen ik dit nieuws aan Mira en Sara vertelde sprongen ze bijna een gat in lucht. Van de 5 huisgenoten hebben zij het minste huismusgevoel en het vooruitzicht bijna 3 weken opgesloten te zitten wekte nu al wrevel op.

Sara is dan ook vandaag, in de prille ochtend, toen iedereen nog sliep, al gaan joggen. Het had haar duidelijk deugd gedaan. Blij dat dokters naast fysieke gezondheid ook rekening houden met de mentale gezondheid!

Nou, deze week ging iets anders dan ik voor ogen had. Recent besloot ik om op 14 maart een soort “state of the union” post te plaatsen, exact een jaar na de start van deze blog en het begin van de eerste lockdown in 2020. Ik had zelfs al een titel klaar –  “Een jaar corona…maar niet in dit huis”. Nou, die titel mag ik naar de vuilbak verwijzen.

Vrijdag 5 maart

Alles begon vrijdag 5 maart toen ik in de Albert Heyn stond (toeval dat vorig jaar dit ook de eerste dag was?). Een telefoontje van de basisschool: “of ik ogenblikkelijk m’n oudste dochter kon komen halen; haar bankbuur was enkele dagen eerder positief getest en het CLB schatte haar als een hoog risico  contact in”. Afgerekend aan de kassa en met volle fietstassen naar de school. Daar stond onze oudste met tranen in de ogen moederziel alleen te wachten in de gang. Uiteraard kwam de directeur direct briefen: “direct naar huis, maandag testen, quarantaine tot dag 15 maart”  (die datum zal zéér variabel blijken de komende dagen).  [Noot: dit doet de school en directeur erg afstandelijk overkomen: dat zijn ze hoegenaamd niet! Ze zijn erg medelevend, correct en duidelijk communiceren. Maar ik doe maar verslag van de belangrijkste dingen 😊]

Enkele uren later kregen we al de eerste smsjes met lange testcodes en informatie. Direct uiteraard een test geregeld (maandag) en samen met de dochter wat tv gekeken. Ze voelde zich tiptop, dus we gingen er vanuit dat het allemaal wel in orde zou zijn.

Diezelfde dag, vrijdag, enkele uren later…terug telefoon van de school: “de juf van uw zoon is positief getest woensdag.” En zo zaten we plots vrijdagavond met 2 kinderen in quarantaine tot en met de 15^e.

Tot zover onze plannen om zondag de chocolade en pateekesweek van de Stad Antwerpen te doen voor Sara haar verjaardag. De “hobby selectiestress” verviel nu helemaal: “proficiat, je mag géén hobbies meer doen, kids!”

Zaterdag 6 maart

De dag erop, zaterdag, moest de klas van Sten naar school waar een testbus was aangekomen om de hele klas te testen.

En dan, rond 18uur, barstte de hel los: plots stond onze telefoon roodgloeiend. CLB, school, onze werkgevers, meerdere coronacontacttracers… De testresultaten van Sten waren binnen en hij was positief. Op de koop toe zag men dat het om de Britse variant ging. Een uur lang moesten Sara en ik telkens weer dezelfde uitleg doen (laatste keer contact, wie is besmet, isolatie vs quarantaine) en ondertussen stroomde m’n gsm vol sms’jes met informatie en testcodes. Alhoewel de contacttracers (bless them, wat een job) ons minstens 5 of 6x dezelfde dingen lieten vertellen, zorgde het er wel voor dat we op de duur duidelijk wisten hoe de vork in de steel zat. Want toegegeven, er is véél informatie en regels die je moet weten. Maar wacht, dit is zaterdagavond, het wordt nog gezelliger 😉

Na dat hectische uurtje zaten we met de kids in de zetel tv te kijken, toen we een duidelijke verhoging bij Sten voelden. Dat vonden we iets té toevallig qua timing, alsof de bevestiging van de ziekte plots ziektesymptomen met zich meebracht. Sten was de voorbije dagen sowieso al wat plattekes, maar we gingen er altijd vanuit dat dit kwam door enkele nachten te lang piekeren en laat gaan slapen.

Toen we vlak voor slapengaan te horen kregen dat er meerdere positieve gevallen in z’n klas waren zagen we Sten zichtbaar opbeuren. Alsof er een last van z’n schouder viel. De koorts verdween in de nacht en sindsdien is hij kerngezond. Achteraf gezien denken we dat dit deels ook door de stress kwam. Sten kon alle telefoontjes horen  en daarin moesten wij keer op keer bevestigen “ja, onze zoon is besmet…” Je zou je voor minder rot voelen. Alsof dit alles godocharme zijn schuld was.

Toen de kids in bed lagen maakten we onze balans op: wat weten we nu, wat moeten we doen, etc etc. Daarop was de belangrijkste conclusie: dju, voor iedereen van het gezin hebben we testcodes gekregen…behalve voor mij. Dat wordt dus terugbellen.

Zondag 7 maart

Het was de dag ervoor mooi, maar fris weer geweest, dus we hebben toen veel tijd buiten gezeten. Uiteraard stond ik dus op met een lichte snotneus. PANIEK! Daar kwam Hypochonder Junior al binnengewandeld, al fluitend ging hij in de zetel zitten en vroeg met een grijns “missed me?!” Wat het kleine eikeltje niet wist is dat een jaar corona mij aardig wat baseball bats heeft doen inkopen getiteld “ademhalingsoefeningen” en “mentale rust opleggen”, dus een stevige mokerslag met zo’n bat en daar droop junior al terug af.

Ondertussen hadden we een test geregeld voor Juno op maandag, wisten we dus dat Sten positief was. Mira, Sara en ik werden ook maandag, enkele uren later getest. Eigenlijk zou, voor ons als gezin, de interessantste piste nu zijn dat we alle 5 positief zijn (én uiteraard geen symptomen hebben) hierdoor zou de quarantaine het snelste voorbij zijn, anders verlengt het de hele tijd voor de personen die negatief blijven en dan bv 10 dagen later toch positief getest worden.

Op de middag belden de coronatracers opnieuw.

“Meneer Dams, u had nog een vraag?”

“Ja, ik heb geen testcodes gekregen.”

“Ah oops. En hebt u symptomen?”

Beetje lachend “Goh ja, enkel ne snotneus, maar ja dat…”

“Oei, dan mag ik geen testcode geven, dan moet u afspraak met de dokter maken.”

KAK!

Ok, dus bellen naar huisartsenwachtpost. Zelfde uitleg gedaan nu duidelijk benadrukt dat die snotneus van alles kan zijn behalve covid. De behulpzame dokter begreep het en zorgde ervoor dat ik alsnog testcodes kreeg (anders moest ik afspraak bij dokter maken en zou dus mijn quarantaine timing veranderen omdat ik dan waarschijnlijk later dan de rest van gezin getest kon worden).Oef. Kleine overwinning op de grote covid-machine die in gang werd gezet.

Zondagavond werd al de eerste grote levering van Delhaize gebracht zodat we al zeker de eerste dagen vlotjes kunnen overleven. En ja, er is ook een pintje en cava’tje extra besteld.

Maandag 8 maart

De belangrijke dag. Enerzijds werd Sara 39 vandaag…en bestelden we pizza’s… Het was ook de dag dat ik ongeveer elk half uur op refresh klikte op mijngezondheid.be om onze uitslagen te ontdekken. Rond 18u nog steeds geen nieuws… tot plots weer , bijna tegelijkertijd, onze telefoons begonnen te rinkelen met een nummer dat we al goed kenden ondertussen. De contacttracers. DJU. We hebben prijs dus. Maar hoe.

Het verdict: Juno ook positief. De rest van het gezin, niet. NOOOOO! Het lastigste scenario dus, daar wij besloten hadden om Juno en Sten niét in isolatie te plaatsen en gewoon samen in quarantaine zouden gaan leven. Dit wil dus nu 2 zaken zeggen:

1. De overige huisgenoten gaan het mogelijk nog krijgen.
2. Wie weet reageren we wél met symptomen en laten we zeggen dat sommige verhalen nu niet bepaald vrolijk makend zijn daaromtrent.
3. Onze quarantaine is verlengd tot 27 maart. Ten vroegste. Als er op onze testen rond de 17^e (10 dagen later na laatste positieve test) iemand van de negatieven positief blijkt te zijn, dan schuift alles weer met een week of 10 dagen op. Oh jeetje.

Een zinnetje dat we ons constant inprenten is “het is, wat het is”. We maken nu deel uit van de duizenden gezinnen in deze situatie en er je druk in maken of tegen vechten werkt enkel contraproductief. (applausje voor onszelf: al menig contacttracers heeft ons bedankt om alles zo fijn op te nemen. Uiteraard is dat in ons geval nu (nog?) niet zo moeilijk: we zijn allemaal gezond en alles voelt gewoon exact hetzelfde aan als een jaar geleden toen we in lockdown gingen; met dat verschil dat we véél meer ervaring al hebben in wat werkt en wat niet qua “gezinskunde”).

Dinsdag 9 maart

Terwijl wij onze eigen quarantaine begonnen en vooral “intern” keken, waren er natuurlijk rondom ons aardig wat gevolgen die nu stilletjes aan vorm begonnen krijgen. Enerzijds waren we oprecht ontroerd door de vele berichten en telefoontjes van familie, vrienden en buren die ogenblikkelijk hun medeleven en hulp aanboden. Anderzijds wisten we natuurlijk dat de school van onze kids nu in rep en roer stonden. Na veel beraad werd daarom vandaag beslist dat al 3 klassen (die van onze zoon en de parallelklas waar de juf ook positief getest was, alsook die van Juno) in quarantaine moesten en uiteraard ook moesten getest worden. Daarnaast moesten ook 2 vriendinnen van Juno, die in de andere klas zitten, ook in quarantaine omdat zij als hoog risico ingeschat werden door het CLB.

Hier thuis is iedereen nog steeds gezond en wel, alhoewel we vinden dat Juno nu wat “plattekes” is. We houden haar goed in’t oog. Over een dikke week mogen we weer getest worden en als die en de daaropvolgende ook negatief zijn mogen we terug “het huis uit”.

Het is nu erg stil op Signal (je weet wel, de whatsapp voor mensen die geen vriend met Facebook willen zijn) maar we kunnen ons wel inbeelden wat voor chaos het nu bij tientallen gezinnen moet zijn, die nu plots werk en thuis moeten herorganiseren om hiermee om te gaan. Ook zij gaan nu de komende dagen in de mallemolen van de coronatracers gestoken worden en een roodgloeiende gsm krijgen. Wat een gedoe. Maar het is wat het is nietwaar.

Ik houd jullie op de hoogte.