Misschien een wat ongelukkige titel, maar toch. Ik zag net dat ik nooit onze quarantaine-perikelen heb afgerond. Veel valt er niet te vermelden, maar toch enkele interessante feiten hebben sindsdien plaatsgevonden:

• De quarantaine verlaten bracht toch een bepaalde gemoedsrust bij ons allemaal (enkel Juno blijft wat ongerust over besmet geraken) nu we weten toch voor enkele maanden normaal gezien niet meer erg ziek te kunnen worden. Het was niet plots alle remmen les, daarvoor waren de cijfers nog steeds niet goed genoeg, maar we vonden het minder ambetant om bij een gezin op bezoek te komen dat, net als ons, dezelfde situatie op hetzelfde moment had doorgemaakt.
• Zowel Sara als ik hebben onze eerste spuit (Moderna) gekregen en maandag krijg ik spuit twee. Zoals voorspeld had ik anderhalve dag na de spuit een dagje een offday (hoofdpijn, grieperig gevoel) , Sara op haar beurt was na haar vaccinatie een kacheltje. Het hielp niet dat dat net tijdens die erg warme meidagen was.
• Ik was erg onder de indruk van de logistieke machine die achter de vaccinaties draait. Ik vond het testdorp in maart al impressionant, het vaccinatieproces in parking oost is nog een stapje extremer. Het zijn op die momenten dat je beseft in een welvarend land te wonen. We mogen nog zoveel zagen op onze politiekers en bizarre landssituatie, de vaccinatie in Antwerpen loopt verdomd vlot. We mogen zelfs in een agenda aanduiden welke momenten we willen komen (in tegenstelling tot veel, kleinere, gemeenten, waar men je een datum én specifieke tijd opgeeft dat je moet kome. Kom je niet? Pech).
• Ondertussen ontdekten we ook nog enkele mooie stukjes van Belgie met ons gezin: Brugge, Heist, Genk en de streek rond Dinant werden aangedaan en mooi bevonden (na de laatste trip begonnen de kinderen wel te zeuren: de “thuis-zitcompensatiedrang” van hun ouders begon wat de spuigaten uit te lopen vonden ze, ze wilden ook gewoon eens een weekend gewoon thuis zijn (iets wat zij natuurlijk veel minder doen dan hun ouders)
• Eergisteren kregen we plots weer telefoon van de school. Een hoogrisico contact bij Mira in het jaar: beide klassen naar huis, dag erop testen en minstens week quarantaine. Terwijl Sara en ik, samen met de andere ouders, al grondig aan het knarsetanden waren (Mira was met haar klas op zeeklassen geweest, waar vermoedelijk een besmetting is opgetreden) kregen we plots terug telefoon van de directeur: “Kinderen die in Maart, of erna, covid hebben gehad mogen wel naar school blijven gaan.” Hoera! Dat hoorden we graag. Het was wat sneu tegenover al die andere kinderen (8 mochten terug naar school) en hun ouders want het motto ‘gedeelde smart’ viel dus in het water. Ondertussen kregen die ouders dan ook nog eens te horen dat ook de dag erna (donderdag) er een extra hoog riscicocontact heeft plaatsgevonden…waardoor dus de quarantaine nog eens met een dag wordt verlengd. Via de wandelgangen weten we dat er al zeker 2 kids prijs hebben (2 gezinnen die weer in de contacttracingmachine worden opgeslorpt voor minstens 10 dagen) wat vooral aantoont dat de ziekte blijft bestaan en we nog steeds waakzaam moeten zijn.

En nu? Nu is het uitkijken naar de zomervakantie. Daar Sara en ik op tijd gevaccineerd zullen zijn, kan onze geplande vakantie in Frankrijk doorgaan. Enkel voor Juno moeten we nog een goed nakijken wat er juist tegen dan van ons verwacht wordt: ze wordt nu donderdag 12 jaar, waardoor ze plots in het ‘volwassen-regime’ qua covidbeleid valt, en daar ze nog niet gevaccineerd is (alhoewel ze covid al heeft gehad recent) vermoed dat we een pcr-test of bewijs van recente covidbesmetting zullen moeten kunnen voorleggen bij het betreden van Frankrijk.

We zullen zien wat de toekomst in covidland brengt, maar hopelijk wordt deze blog minder en minder relevant. Ik plan wel een “state of the union” post te doen binnen een paar maand in de hoop dat ik daar kan terugblikken op de meest vreemde, boeiende (en tegelijkertijd soms oersaaie) 18 maanden van m’n leven.

Ohja, en de Belgen winnen vanavond met 2-0 van de Russen. Ze geraken vlot bij de top 4, om dan weer van Frankrijk het deksel op de neus te krijgen (geen flauw idee wanneer ze mathematisch tegen Frankrijk kunnen uitkomen…)