We lucky bastards. Ik wist al langer in een bevoorrechte situatie te leven, alleen al door in België opgegroeid te zijn. Maar ook de wat specifiekere dingen hebben nu een upgrade gekregen: 3 kids die oud genoeg zijn om af en toe zich grotendeels zelf te entertainen, een groot huis, een tuin, een gelukkig gezin en een job die van thuis uit kan voortgaan … En niet vergeten, een grote TV met een Nintendo switch en de nodige laptops 😅

Terwijl de kids vanochtend hun wekelijkse computeruurtje deden mocht ik een custom Heroquest missie ineen knutselen. Het spel is al wat ouder (lees: 31 jaar) en redelijk male-oriented (lees: alles en iedereen is van het mannelijke geslacht) . Daarom heb ik m’n Conan The Boardgame misbruikt om 3 female warriors toe te voegen. Uiteraard moeten die op een wat originele manier geïntroduceerd worden en dus heb ik ook een custom-kaart gemaakt waarin de helden hun toekomstige metgezellen zullen moeten bevrijden. Op deze manier krijgen kids dus ‘extra content’ en kan papa z’n creativiteit botvieren.

Als er mensen ook ‘custom’-games willen maken, geef gerust sein: je kan HeroQuest quasi volledig ‘from scratch’ thuis maken. Een andere leuke is de “Hero Kids” rpg waar je enkel papier en dobbelstenen voor nodig hebt. Print alles af, laat de kinderen 3 uur alles kleuren en spel dan stoere avonturen – op maat voor kinderen, dus zonder nodeloos geweld en bloed. Je kan de pdfs hier voor een prikje kopen (of geef me sein als je meer info wenst). Vorige fietsvakantie was Hero Kids een topper. Zeer licht in transport en aanpasbaar aan de omstandigheden.

De schermdruk kunnen we nog steeds tegenhouden. Door Habitica hebben de kinderen een stiekeme manier gevonden om af en toe 5 minuutjes extra de tablet op te zetten (nog nooit zag ik Sten zo gebiologeerd staren naar een pixelated varkens ei (don’t ask) dat hij net verdiend had door de afwasmachine uit te laden. Ook de bijna dagelijkse skype/zoom-dates met vriendjes en grootouders helpen de schermdruk in te tomen. Zouden er nu gezinnen zijn waar de kinderen quasi de hele dag op hun tablet mogen spelen? Hoe zal dat kind zijn als de lockdown gedaan is 😳 Voor het avondeten laten we de kids nu ook af en toe een half uurtje een ‘team’ Switch momentje houden (i.e. Samen Just Dance of Mario Party spelen met nadruk op samen en enkel spellen waar veel beweging vereist is). Als ik dit allemaal herlees wil dat dus eigenlijk zeggen dat het wekelijkse scherm-uurtje met ongeveer 800% is gestegen 😅 Ach ja. Speciale tijden, speciale regels zeker?

De Habitica afspraken werken trouwens nog steeds goed. 2x per dag mogen kids hun gedane taakjes invoeren en ze zijn nu ook begonnen met extra taakjes te zoeken. Er zijn nu discussies tussen de kids over enerzijds de moeilijkheidsgraad van nieuwe taakjes (hoe moeilijker, hoe meer xp ze ervoor kunnen krijgen) en anderzijds of taak x wel een taak is (“skype’n met je vrienden zou je xp moeten kosten, Sten”)

Om de schermdruk wat in te palmen (as if) hebben we een wat subtieler scherm geïnstalleerd. De projector van vrienden in Indonesië werd gisteren geïnstalleerd en gaat alvast onze cinema-craving inperken. 1917 en de nieuwe Star Wars staan alvast klaar 😎 En als Sara nog eens honderd ingescande chemieoefeningen moet verbeteren ’s avonds voorspel ik dat Xcom 2 hier wel eens op zal verschijnen… Ja, “ik game niet meer” is alweer overboord gegooid.

Even iets anders, voor mensen met wat kleinere kids, bekijk zeker deze toffe activiteit om een “custom-poster” voor je kids af te drukken die ze kunnen inkleuren. Aanrader: https://bubblydoo.be/nl/poster

Hypochonder Jr. doet me geregeld de kinderen en mezelf op symptomen testen. Vanochtend was ik ervan overtuigd dat een kind koorts had. Tot Sara me bij iedereen liet voelen. “Jullie hebben allemaal koorts!” wou ik roepen. Ik wilde net niet naar de apotheek en Delhaize stormen om de nakende quarantine voor te bereiden. “Uw handen zijn gewoon koud, Tim.” Oh 😏

“Hoe was je dag vandaag, schat?” is een zin die hier aan tafel niet meer gehoord wordt. Toch proberen we om niet te veel in bijzijn van de kids over corona te praten. Ook de radio zetten we soms op Spotify in plaats van stubru want het woord corona is ook redelijk viraal gegaan ; wat uiteraard begrijpelijk is. En we willen onze kinderen niet van de realiteit onttrekken, maar het leven mag ook over andere zaken gaan niet waar. Het is al erg genoeg zo.

De lockdown brengt ook weer enkele voordelen met zich mee (of legt oude frustraties bloot):

• veel minder vliegtuigen stijgen op & landen van Deurne airport
• geen zatte, lallende ‘The Jane’ klanten komen hier rond middernacht door de straten
• geen weedsmorende jongeren op het bankje vlak over ons

Sten vat een en ander goed samen in een briefje aan een van de grootouders:

Een collega’s dochter was gisteren jarig en kreeg ook de fameuze Efteling-mail. M’n reply gisteren naar de Efteling heeft duidelijk geholpen:

’s Avonds de tv opzetten is een vreemde ervaring. Telkens ik iemand op tv dicht bij mekaar zie komen, kussen, etc. wil mijn brein voor een fractie van een seconde me doen roepen :” Niet zo dicht!” We kunnen zo snel geherprogrammeerd worden he, soms een beetje griezelig.

Morgen weekend. Hoe zal dat zijn? M’n eerste reactie: oh jeetje, dan verdwijnt “schoolwerk” uit het dagschema…een heel extra anderhalf uur dat zal opgevuld moeten raken. Paniek!

Het lesgebeuren krijgt een nieuwe dimensie. Maar de routine zit er al in. Tof om te zien hoe snel wij als mens kunnen pivoteren als daar nood toe is. Het bewijs dat wij ons plekje in de evolutie wel verdienen: de McGyvers van de natuur!

Een leuk nevenverschijnsel van Corona is dat ingeplande reclamemails of online artikels nu plots véél opvallender zijn. Mails van winkels die aankondigen dat er morgen een actiedag is -“kom langs, koop 1 matras en krijg er een kussen gratis bij!”- of “win een reis naar malaga voor 2 personen in maart!”.

Iedere dag probeer ik me in te beelden hoe dit alles moet zijn voor specifieke mensen of groepen. Het nieuws gaat enkel maar over de ‘klassiekers’ (dokters, oude mensen, etc). Maar wat met bijvoorbeeld vrouwen die gisteren zijn bevallen en nu in een kliniek zitten met een baby en geen bezoek mogen krijgen. Of wat met een gezin waarin net iemand gestorven is. Ik wil er niet aan denken. Maar tja, de lockdown geeft wat meer tijd om te dromen…

De voormiddag volgden de kinderen hun schema, dat al wat flou aan de randjes wordt. Ze maakten hun huiswerk, hadden grappige chats met hun klasgenoten en schreven brieven naar de grootouders. Juno merkte op dat dit veel leuke is dan emailen. Fijn te zien hoe kinderen (en wijzelf) ‘oude gewoontes’ herontdekken. Zelfs ik heb een brief naar de bobonne geschreven. Al na 5 zinnen had ik kramp: lang geleden dat ik zo netjes moest schrijven in de hoop dat alles wat leesbaar blijft.

In de namiddag had ik meeting met de collega’s (rooster voor komende weken afspreken). Sara is daarom met de kids naar haar school gefietst: die is gesloten en ze hebben daar de plantjes water gegeven, de kikker gevoed en 3 korte clips opgenomen in haar labo chemie die ze nodig heeft om aan haar leerlingen te tonen. Heel grappig om te zien hoe de kids met lange labojassen kleine proefjes uitvoerden terwijl Sara als voice-over het proefje toelichtte.

Nadien hebben we samen aan de nieuwe BBQ gesleuteld. Kon ik nu maar extra mensen uitnodigen 😉 Misschien een idee’tje om met alle buren een tuin-bbq te organiseren: iedereen gaat in z’n eigen tuin bbq’n en kan het vlees door de haag steken.

Zonet brachten we de brieven naar bobone de ze dan bij haar volgende bezoek aan bonneke kan geven. Het was wel grappig om met haar te praten: wij beneden op straat, zij op 5e verdiep aan het balkon. De jongeman die 2 terassen lager aan het skype’n was zonder hoofdtelefoon en mic keek af en toe wat slecht gezind vanop z’n terras en zette het geluid wat hoger…Alsof de voorbijrijdende trams veel stiller waren dan ons 😉

Onze portie beweging kregen we zonet ook nog door enkele Just Dance liedjes te dansen op de Switch. Neen, winnen zat er voor ondergetekende niet in. Maar het was wel lachen om met gevieren een zombie-dans te doen.

Straks smeren we de kelen weer: om 20u zingen we met z’n allen voor de Corona-strijders in de zorg, warenhuizen, politie, etc! En dan is er weer een dag voorbij.

Ik heb één voordeel ontdekt van corona! We moeten geen alarm meer zetten. Het ‘natuurlijke opsta uur’ van ons gezin is circa 7u30 iets wat ik de weekdagen soms net te laat is en dus ervoor zorgt dat we geregeld alarm moeten zetten.

Buiten dat zijn er weinig andere voordelen te bespeuren. De lockdown is vandaag ingegaan. Ik voorspel dat vele Belgjes (helaas) weer allerlei inventieve truukjes gaan vinden om de regels naar hun hand te zetten. De lockdown-regels zijn dan ook van die aard -Belgisch- dat er weer tal van uitzonderingen zijn:

• alle winkels behalve meest essentiële zijn gesloten…ook boekenwinkels blijven open, want ja, alle Belgen gaan plots een boekentekort hebben en zeker niet bij hun buur een boek over de haag kunnen vragen. Ga liever naar de Fnac waar honderd andere ‘zie hoe slim ik ben ,ik overtreed de regel niet maar ik kan toch stiekem ook andere zaken kopen dan boeken’-Belgen zullen verzamelen.
• je mag enkel buiten om te sporten en met maximum 1 ‘niet-gezinslid’. Zouden de drugsdealers ,die ik dagelijks aan het lege pand op Groen Kwartier zie, nu gewoon de hele dag gaan joggen en als ze een overdracht willen doen (gisteren nog live zien gebeuren) even naast de koper gaan joggen? Ik zie veel film potentieel in deze hele situatie, dat wel.

Gisteren, voor de lockdown nog snel een beamer en bordspelen gaan halen in het huis van vrienden die in Indonesië zitten (en hopelijk terug geraken wanneer ze dat zelf wensen). In ieder geval kunnen we eens een cinema hier organiseren en qua bordspelen komen we toe tot in juni.

Om 12 uur stipt zag je de mensen met mondjesmaat hier in straat naar huis tjokkelen. Hier en daar zat er een buur in het zonnetje op z’n dorpel, maar al bij al is het hier plots zeer leeg. For now. Enkele kinderen zaten in de kleine speeltuin te spelen even later maar die werden naar huis gestuurd door stadswachters, die vervolgens een root/wit-lint rond de toestellen hingen. Het signaal is duidelijk , maar ik voorspel vanavond de eerste hangjongeren die die linten gewoon wegtrekken. We zullen zien.

M’n hypochonder junior is wel in form deze dagen. Ik noem hem junior omdat hij altijd wel aanwezig is, maar nooit in die mate dat ik zotte beslissingen er door neem. In ieder geval helpen de drama-artikels niet over spoedartsen die de longen tonen van dertigers met erge corona-aandoeningen, etc. Ik denk eigenlijk dat die spoedarts stiekem dit verhaal heeft gelanceerd om wat meer awareness bij ‘de jonge generatie’ (<50j) te kweken en ze in hun kot te houden. Wel bij mij werkt dat! Het minste hoestje: “u-oh, we hebben het vlaggen”.

Vanavond om 20uur gaan we uiteraard ook applaudisseren voor de nieuwe supermannen van de maatschappij: alle zorgverleners en andere mensen die blijven werken op plekken waar de besmetting hoog is en zo ons landje draaiende houden. Stiekem is dat applaus ook voor mij, dit is de vreemdste verjaardag dat ik ooit heb meegemaakt.

Een gezond lichaam in een gezonde geest. Die filosofie hanteren we hier thuis al langer. Het heeft lang geduurd maar het woord zal toch vallen: crossfit.

Onze geliefkoosde Crossfit Antwerpen (CFA) is uiteraard ook gesloten waardoor Sara en ik niet aan nodige uurtjes sporten komen. In pre-corona tijden gingen we gemiddeld 2,5 keer per week een uurtje afzien. Dat valt nu weg. Ook onze dagelijkse fietstocht van en naar werk is uiteraard onbestaande.

Voorlopig zijn we iedere dag buitengeweest maar dat is niet genoeg natuurlijk. We krijgen een dagelijks “thuisprogramma” van CFA met tal van oefeningen waar je geen complexe toestellen of materiaal voor nodig hebt. We cherrypicken er uit wat ons ligt en proberen zo de spiertjes en algemene fitheid wat op peil te houden.

Ook vandaag doe ik m’n “deftige” outfit aan. Vanochtend wou ik eerst m’n relax trainingsbroek aan doen, maar bedacht me. Het lijkt me beter om te proberen werk en huis mentaal zo goed mogelijk te scheiden. Ik merk nu al dat ik de hele dag ons werkcommunicatie-kanaal (teams) heb opstaan en dat ik te pas en te onpas wordt opgebeld. Ik ga de komende dagen proberen een strenger regime hierin te bouwen van zodra alles wat “genormaliseerd” is op het werk.

Ik las een bericht van Scott Hanselman (een soort celebrity binnen de IT-community) dat hij ’s ochtends een korte wandeling in de buurt doet voor hij aan z’n bureau gaat zitten: op die manier lijkt die wandeling op ‘wandelen naar het werk’ en bouwt hij een extra mentale afstand in tussen werk en huis.

De hele dag stond in het teken van ‘lesgeven’. Een beetje anders dan anders, maar al bij al een fijne ervaring. De studenten hadden er zin in, stelden veel vragen en apprecieerden de energie die we in dit alles steken.

Naar de winkel gaan was een wat vreemde ervaring. Het handvol mensen dat ik op straat passeerde deed expliciet moeite om in een boog langs mij te wandelen. Eén meneer wandelde zelfs speciaal door een stuk slijk om mij maar niet op een halve meter te moeten passeren. Alsof ik die plots keihard in z’n gezicht zou niezen?! Aan de delhaize stond een rijtje buiten van mensen die flink op 2 meter afstand stonden aan te schuiven. Er mochten maar x aantal mensen tegelijk de winkel binnen en dus werden we mondjesmaat toegelaten. Ik begrijp die keuze maar als je dan eenmaal binnen bent merk je dat dit weinig soelaas brengt: het lokale delhaize’je is erg klein en dus stonden de mensen nog steeds veel te dicht op mekaar. He t zorgt gelukkig wel voor een soort gewenning en signaal voor zij die het zich niet aantrekken. Ook nu weer kwam 1 kennis heel enthousiast op mij afgewandeld om een hand te geven. Wat die persoon anders nooit doet. Vind het wat jammer dat mensen zo uitdagen.

Tijdens het aanschuiven kwam er een oud meneertje – wandelstok, mondmasker- aan. Hij had de raam niet gezien en wilde binnenstappen waarop de gerant rustig de meneer op de rij wees en dan aan ons vroeg of hij voorrang kreeg. Uiteraard was dat geen probleem voor ons. De gerant maakte de man echter wel duidelijk dat hij beter in de toekomst tussen 8 en 9 komt wanneer ‘oudjes’ voorrang krijgen. De man knikte, maar ik denk niet dat hij er veel van heeft gehoord.

Nu is het afwachten op de naderende lockdown. Ik vrees dat we er aan hangen. De geruchtenmolen gaat snel tegenwoordig en ik hoor van verschillende mensen dat we er morgen of donderdag ten laatste aanhangen (interessant hoe plots iedereen wel iemand kent die iemand kent die familie is van een minister (de “six degrees of seperation theorie” in actie…oftewel de fake news trollen. Het is 1 van beide…)

Zonet in een lege pizzeria (standard pizza) avondeten gaan halen. Heel zielig hoe de vaste chefkok nu plots helemaal alleen in die grote zaak stond en zowel pizza’s moest maken als afrekenen…

We zijn vertrokken. De eerste dag waarin we als maatschappij gaan voelen hoe het leven de komende dagen echt zal zijn. Alhoewel…alles is nog steeds erg fluïde. Parken blijven open maar hier en daar worden de eerste speeltuinen al afgesloten. Benieuwd of ze op termijn de speeltuin hierover ook sluiten want, toegegeven, die zit nu stampvol kinderen en ouders. Geen risico-groepen, wel veel dicht op mekaar spellende kinders zonder jassen en met snotneuzen.

Vandaag werd het schema toegepast en het schoolwerk werd door 2/3 van de kinderen in dit huis met enthousiasme aangepakt. Gelukkig hebben de juffen zonet de nodige taakjes en ideeën gemaild zodat we niet zelf de lesjes moeten verzinnen. Voorlopig werd er vooral veel buiten (sorry) gespeeld, briefjes geschreven (die we nog op de post moeten doen) en zelf omeletjes en eitjes gekookt (wat een opdrachtje van 1 van de juffen was).

Ikzelf had de eerste team-meeting met de collega’s waarin we de strategie en rooster voor de komende week hebben opgesteld. Dit ging al bij al redelijk vlot via microsoft teams. De eerste pogingen aan het begin van de dag waren minder veelbelovend: de “cloud-infrastructuur” van Microsoft voelde duidelijk dat half West-Europa van hun diensten gebruik begon te maken. Tegen dat onze meeting begon leken ze de load opgevangen te hebben.

De volgende infrastructuur die nu zich zal moeten bewijzen is die van de AP Hogeschool zelf. Morgen starten de lessen terug op, online weliswaar, en maar bij een handvol opleidingen. Vanaf volgende week echter zullen meer dan 14000 studenten inloggen. Ik hoop dat de systeembeheerders de nodige airco’s hebben geïnstalleerd want ik gok dat sommige systemen hun kookpunt gaan bereiken de komende dagen.

Ik kon me niet inhouden en ben dus een lessenreeks met als thema corona aan het voorbereiden, inclusief stoere filmpjes en opdrachten binnen het thema. Een collega merkte al op dat we gaan moeten opletten dat studenten niet gaan wensen dat deze periode blijft duren: overal zien we nu dat “het onderwijs” plots (EINDELIJK) durft te innoveren.

In de namiddag zat ik alleen thuis. Sara is met de kids snel de stad ingedoken op zoek naar een e-reader voor Sten (& ik weet niet wat gaan halen voor de auteur van dit bericht die over 2 dagen jarig is 😉

Morgen vertrekken de kids voor 2 dagen naar het bos van Saskia en Hendrik. Een soort quarantaine zeg maar. Sara en ik hebben er voor gezorgd dat we onze lessen daarom morgen en overmorgen kunnen laten doorgaan want vandaag werd al duidelijk dat spelende kinderen beneden wel degelijk storen tijdens een teleconference (ik heb zelfs niet geprobeerd te tellen hoe vaak ik op de mute knop heb moeten drukken.). Ons huis is niet echt gemaakt voor afstandswerken. We hebben al afgesproken dat we af en toe waarschijnlijk de bureau van een van de kids gaan nodig hebben (zij hebben een deur 🙂 ).

Ik ben wel benieuwd wanneer de vraag naar meer ‘schermtijd’ gaat komen. Voorlopig zit het weer goed mee en moeten Sara en ik nog geen muisstil huis hebben (wat wel komt als we bijvoorbeeld met studenten moeten samenzitten omtrent projectwerk) en dan zal zelfs de deur van een slaapkamer niet genoeg zijn vrees ik.

Subiet kijken we met z’n allen naar de Mol (Sara en ik hebben gisteren al gekeken), maar dit programma is te leuk om niet nog eens te zien. Ik heb nog geen flauw benul wie de mol is, maar Jolien en Laure staan toch bovenaan de lijst. Wie denken jullie?!

Activiteiten met de kinderen bereiken al een metaniveau.

De eerste activiteit vandaag na het ontbijt: “maak enkele lijstjes, kids. Maak een lijstje van alle zaken die je graag zou doen komende weken, een lijstje met de zaken die je moet doen (bv school, klusjes, etc.).” Vervolgens werden de lijstjes op een groot a3 blad democratisch samengesteld in een weekrooster. Arme kinders: zondag en hun leerkrachten.. Euh ik bedoel ouders proberen de dagen al wat minder willekeurig te maken.

Om alles wat gamified te maken plaatsten we vervolgens delen van de taakjes (opkuisen, tanden poetsen, schoolwerk, etc.) in Habitica zodat de kinderen met hun verdiende puntjes hun digitale avatar kunnen opsmukken.

De kinderen waren erg enthousiast over het geheel en ze zochten ogenblikkelijk extra taakjes die hen de komende dagen punten kunnen opleveren (“neen, naar toilet gaan krijg je géén punten voor.”). Het fruit eten en opruimen ging nog nooit zo vlot als vandaag. Benieuwd wanneer ze de truc doorzien.

Eén van de vrienden moet al zeker week thuisblijven met hele gezin omdat niet duidelijk is welke griep hun zoontje heeft binnengebracht en vervolgens aan z’n ouders heeft doorgegeven. Omdat we vaak samen Kolonisten van Catan spelen hebben we “Tabletop simulator” aan de tand gevoel. De eerste tests zijn veelbelovend: we kunnen Kolonisten mét de Steden en Ridders uitbreiding zonder al te veel geknoei op afstand samen spelen. Ideale manier dus om mekaar te horen/zien op afstand de komende avonden.

De rest van de dag hebben kids gespeeld met de buurkinderenen zijn we rond 15uur even naar een speeltuin gefietst. 1 dochter wou niet mee, maar we hebben dat redelijk snel kortgesloten: “We gaan geen strijd van iedere activiteit maken die buitenshuis is, anders worden het lange weken. Wees blij dat we buiten mogen.” Dat werd gelukkig begrepen. Grappig hoe corona onze nieuwe boeman is geworden.

Als kers op de taart vandaag: de laatste Star Wars film is zonet op bepaalde minder legale download circuits verschenen. Die zetten we op de ‘gezinsfilms te zien deze weken’ – lijst.

Nu is het vooral benieuwd uitkijken naar wat morgen zal brengen: de eerste werkdag voor vele Belgjes. De berichten uit Spanje en Nederland (ook lockdowns) en de vele sterfgevallen en besmettingen overal bevestigen alleen maar dat we, helaas, nog maar aan de start van dit alles zijn… Maar tja, dag per dag he.

Zou het leven tig decennia geleden ook zo zijn geweest? Alles wat trager en minder gepland?

Opstaan en de eerste echte ‘lockdown’ dag vangt aan. Ik zet lockdown tussen quotes want het is niet dat het land stopt met werken… Het is eerder stapvoets verkeer geworden.

Na ontbijt, ik was nog bezig zelfs, vroegen kids of het wekelijks computeruurtje van start mocht gaan. Het antwoord, dat een levenswijze gaat worden komende weken, begrepen ze gelukkig:”rustig rustig, het is niet dat we iets anders te doen hebben he. Alles traag vanaf.” Het zegt ook wel iets over de ratrace waar we in leefden tot gisteren.

Na de trage voormiddag met de kids gaan basketten op Dageraadplaats. We waren er niet alleen, maar het was er pak rustiger dan anders. Geen cafe’s en enkel een klein gezelschap dat cava’tje dronk, vermoedelijk vanwege een gepland verjaardagsfeestje. Toen de klokken luiden kwam een grote groep mensen uit de kerk, in het zwart. Begraven in intieme kring was hier duidelijk niet aan de orde. Er werd duchtig gekust en handjes geschud. Ook hier opvallend hoe sommige mensen bijna stoer/moedig lijken te kussen en anderen net niet. Ik hoor voorlopig bij dat tweede deel: we moeten het nu ook niet zoeken.

Ondertussen bereiken ons ook meer en meer de verwachte nieuwtjes van kennissen die mogelijk besmet zijn. Mentaal worden die mensen en entourage direct al in de ‘komende dagen zeker niet mee afspreken’ kolom geplaatst.

Namiddag met Saskia en Hendrik gezelschapsspellekes gespeeld terwijl de kids mekaar entertainden. Het meest gegeven antwoord vandaag was:”onthoud dat idee, da’s een leuke! Maar doe nu maar verder met je huidige spel.” We lijken echt in een soort ‘aan de start van de zomervakantie’ vibe te zitten. Het weer, een heerlijke lentezon, versterkt dit gevoel alleen maar.

Het is nu vooral afwachten hoe de werkweek er zal uitzien. Ik heb tal van ideeën over m’n lesaanpak maar ik vermoed dat zeker de eerste week het allemaal ook aan stapvoetse snelheid zal gaan. Ik vrees dat sommige studenten wat gaan verdwijnen en dat vooral de uitblinkers aanwezig zullen zijn. Hopelijk ben ik verkeerd.

Voorlopig maken we nog geen concrete plannen, met niemand. Alles proberen we dag per dag nu te doen. De maatschappij moet z’n nieuwe draai wat vinden en dus wachten wij liever ook nog even af. Zou het leven tig decennia geleden ook zo zijn geweest? Alles wat trager en minder gepland?

Eerste reactie van Juno:”Jeuj, geen notenleer.”

Ieder mens reageert anders op de (in mijn opinie terechte) maatregelen maar ik ben er vrij zeker van dat de kinderen er vooral de voordelen van zullen inzien. Benieuwd of ze dat zullen blijven doen als ze op dag 15 weer Heroquest met de papa mogen/moeten spelen.

Eerste dat Sara vanochtend vroeg:”Kan je ontbijtgranen in de AH gaan halen”. Ik slikte. M’n gemiddelde Belg-compatriot kennende is die nu al een aanvalsplan op de voedselrekken aan het voorbereiden.

Ik bleek gelijk te hebben. Alhoewel het in de AH om 9u nog allemaal beschaafd verliep (bedankt fijne berchemse medebewoners!) was er nog maar 1pak ontbijtgranen van de soort die kids willen en verschenen de eerste berichten van vrienden met ‘gevecht in de Colruyt gezien’ . Eten gekocht voor 2 dagen en bijna beschaamd gevoeld omdat ik extra pakje jonge kaas kocht, die gaat er vlot doorgaan komende dagen nu we altijd thuis zullen eten… Aan de kassa geen overvolle karretjes. Die hallucinant beelden werden later op sociale media gretig gedeeld vanuit bepaalde Colruyts in het land.

Rest van de dag gebruikt om me optimaal voor te bereiden op afstandsonderwijs. Het klinkt stom, maar ‘I was born for this’. Al jaren verkondig ik dat je lessen moet opnemen en afstandsonderwijs aanbieden. Heb m’n diensten aan centraal aangeboden en voor hen 2 clips opgenomen met wat tips en tricks. Tegen de middag was m’n stem bijna weg (‘oh nee, dat is toch geen corona symptoom?!’) maar had ik 90% van m’n lesmateriaal ingesproken in kennisclips. Ik ben klaar voor een lockdow tot in september (dan worden we allemaal gek).

Kids gaan halen aan de schoolpoort. Er heerste een bijna feestelijke stemming. Sommige ouders waren wat bedrukt en ook de leerkrachten waren niet bepaald hun vrolijke zelf (zij weten nog niet goed hoeveel opvang ze gaan moeten aanbieden komende weken. Alles is nog volop in ontwikkeling.) De kinderen daarentegen waren unaniem klaar voor de langste paasvakantie ooit.

Let’s do this. Vannacht om middernacht begint het echt. Nog even vloeken op de mensen die ’s avonds tot 12uur samengepropt zaten in cafés (want ja, het corona virus zal zich pas vanaf middernacht beginnen verspreiden in plekken waar veel volk samen zit *rollende ogen*) en dan wakker worden in een land waar enkel apotheken en’ voedsel’-winkels open zijn.

Wat een onwezenlijk idee. Morgen middernacht sluiten horeca, niet-voedsel handelszaken (enkel open in de week) en scholen.

Het leven gaat vertragen. Amper geslapen na de, late, persconferentie. Op zich leuk vooruitzicht om 3 weken ‘thuis’ te zijn met kids. Ik blaas alvast het stof van de vele bordspellen. Anderzijds is 3 weken lang wanneer alle publieke zwembaden, cinema, musea, etc gesloten zijn. Hopelijk blijft het wat goed weer zodat er veel buiten gekomen kan worden.