Een goed gevuld dagje.

Nog voor ik iets kon zeggen bij de dokter (6maandelijkse checkup ivm hoge bloeddruk) zei de dokter “deze periode was wel goed voor jou zeker? We hebben twee soorten patienten over de vloer gekregen: je hebt er die bijna letterlijk door de hel zijn gegaan, en je hebt er die er (mentaal) sterker van zijn geworden”. Ik kon alleen maar bevestigend knikken.

Ik vroeg haar vervolgens hoe het bij haar was. Met een veelzeggende blik zei ze “ik ben sinds januari voorzitsters van de lokale kring… een louter ceremoniële taak zeg maar. Maar plots was covid er en moest ik de covid-wachtpost hier in dit stadsdeel organiseren. Het was…pittig.” (niet ad verbatim)

Iedereen die ik spreek zit inderdaad telkens in één van beide kampen. Voor niemand was het ‘business as usual’. De één liep de muren op door professionele of persoonlijke problemen. Voor de ander was het een ‘blessing in disguise’. Onze slager bijvoorbeeld moest schoorvoetend bekennen dat de lockdown de beste periode ooit qua inkomsten voor hen waren. Toen de lokale pizzaboer hier om de hoek mij enkele weken terug een korting wou geven (omdat ze iets niet hadden dat we wilden bestellen) zei ik vaderlijk “hou maar, jullie hebben het al zwaar genoeg gehad.” De man knikte, wou iets zeggen, en zweeg dan. Ik vroeg “toch?”. Hij schudde het hoofd en krijg een glimlachje: “In dezelfde periode vorige jaar verkochten we ongeveer 1000 pizza’s, meneer. En nu waren dat er 6000.” Ik heb hem ons de korting toch maar laten geven 😉