Hypochonder Jr. doet me geregeld de kinderen en mezelf op symptomen testen. Vanochtend was ik ervan overtuigd dat een kind koorts had. Tot Sara me bij iedereen liet voelen. “Jullie hebben allemaal koorts!” wou ik roepen. Ik wilde net niet naar de apotheek en Delhaize stormen om de nakende quarantine voor te bereiden. “Uw handen zijn gewoon koud, Tim.” Oh 😏

“Hoe was je dag vandaag, schat?” is een zin die hier aan tafel niet meer gehoord wordt. Toch proberen we om niet te veel in bijzijn van de kids over corona te praten. Ook de radio zetten we soms op Spotify in plaats van stubru want het woord corona is ook redelijk viraal gegaan ; wat uiteraard begrijpelijk is. En we willen onze kinderen niet van de realiteit onttrekken, maar het leven mag ook over andere zaken gaan niet waar. Het is al erg genoeg zo.

De lockdown brengt ook weer enkele voordelen met zich mee (of legt oude frustraties bloot):

• veel minder vliegtuigen stijgen op & landen van Deurne airport
• geen zatte, lallende ‘The Jane’ klanten komen hier rond middernacht door de straten
• geen weedsmorende jongeren op het bankje vlak over ons

Sten vat een en ander goed samen in een briefje aan een van de grootouders:

Een collega’s dochter was gisteren jarig en kreeg ook de fameuze Efteling-mail. M’n reply gisteren naar de Efteling heeft duidelijk geholpen:

’s Avonds de tv opzetten is een vreemde ervaring. Telkens ik iemand op tv dicht bij mekaar zie komen, kussen, etc. wil mijn brein voor een fractie van een seconde me doen roepen :” Niet zo dicht!” We kunnen zo snel geherprogrammeerd worden he, soms een beetje griezelig.

Morgen weekend. Hoe zal dat zijn? M’n eerste reactie: oh jeetje, dan verdwijnt “schoolwerk” uit het dagschema…een heel extra anderhalf uur dat zal opgevuld moeten raken. Paniek!