Een gezond lichaam in een gezonde geest. Die filosofie hanteren we hier thuis al langer. Het heeft lang geduurd maar het woord zal toch vallen: crossfit.

Onze geliefkoosde Crossfit Antwerpen (CFA) is uiteraard ook gesloten waardoor Sara en ik niet aan nodige uurtjes sporten komen. In pre-corona tijden gingen we gemiddeld 2,5 keer per week een uurtje afzien. Dat valt nu weg. Ook onze dagelijkse fietstocht van en naar werk is uiteraard onbestaande.

Voorlopig zijn we iedere dag buitengeweest maar dat is niet genoeg natuurlijk. We krijgen een dagelijks “thuisprogramma” van CFA met tal van oefeningen waar je geen complexe toestellen of materiaal voor nodig hebt. We cherrypicken er uit wat ons ligt en proberen zo de spiertjes en algemene fitheid wat op peil te houden.

Ook vandaag doe ik m’n “deftige” outfit aan. Vanochtend wou ik eerst m’n relax trainingsbroek aan doen, maar bedacht me. Het lijkt me beter om te proberen werk en huis mentaal zo goed mogelijk te scheiden. Ik merk nu al dat ik de hele dag ons werkcommunicatie-kanaal (teams) heb opstaan en dat ik te pas en te onpas wordt opgebeld. Ik ga de komende dagen proberen een strenger regime hierin te bouwen van zodra alles wat “genormaliseerd” is op het werk.

Ik las een bericht van Scott Hanselman (een soort celebrity binnen de IT-community) dat hij ’s ochtends een korte wandeling in de buurt doet voor hij aan z’n bureau gaat zitten: op die manier lijkt die wandeling op ‘wandelen naar het werk’ en bouwt hij een extra mentale afstand in tussen werk en huis.

De hele dag stond in het teken van ‘lesgeven’. Een beetje anders dan anders, maar al bij al een fijne ervaring. De studenten hadden er zin in, stelden veel vragen en apprecieerden de energie die we in dit alles steken.

Naar de winkel gaan was een wat vreemde ervaring. Het handvol mensen dat ik op straat passeerde deed expliciet moeite om in een boog langs mij te wandelen. Eén meneer wandelde zelfs speciaal door een stuk slijk om mij maar niet op een halve meter te moeten passeren. Alsof ik die plots keihard in z’n gezicht zou niezen?! Aan de delhaize stond een rijtje buiten van mensen die flink op 2 meter afstand stonden aan te schuiven. Er mochten maar x aantal mensen tegelijk de winkel binnen en dus werden we mondjesmaat toegelaten. Ik begrijp die keuze maar als je dan eenmaal binnen bent merk je dat dit weinig soelaas brengt: het lokale delhaize’je is erg klein en dus stonden de mensen nog steeds veel te dicht op mekaar. He t zorgt gelukkig wel voor een soort gewenning en signaal voor zij die het zich niet aantrekken. Ook nu weer kwam 1 kennis heel enthousiast op mij afgewandeld om een hand te geven. Wat die persoon anders nooit doet. Vind het wat jammer dat mensen zo uitdagen.

Tijdens het aanschuiven kwam er een oud meneertje – wandelstok, mondmasker- aan. Hij had de raam niet gezien en wilde binnenstappen waarop de gerant rustig de meneer op de rij wees en dan aan ons vroeg of hij voorrang kreeg. Uiteraard was dat geen probleem voor ons. De gerant maakte de man echter wel duidelijk dat hij beter in de toekomst tussen 8 en 9 komt wanneer ‘oudjes’ voorrang krijgen. De man knikte, maar ik denk niet dat hij er veel van heeft gehoord.

Nu is het afwachten op de naderende lockdown. Ik vrees dat we er aan hangen. De geruchtenmolen gaat snel tegenwoordig en ik hoor van verschillende mensen dat we er morgen of donderdag ten laatste aanhangen (interessant hoe plots iedereen wel iemand kent die iemand kent die familie is van een minister (de “six degrees of seperation theorie” in actie…oftewel de fake news trollen. Het is 1 van beide…)

Zonet in een lege pizzeria (standard pizza) avondeten gaan halen. Heel zielig hoe de vaste chefkok nu plots helemaal alleen in die grote zaak stond en zowel pizza’s moest maken als afrekenen…